. . .

สะงัดแล้ว ณ ราตรี    ประพรมสีพิรุณสาย

สลับแสงพระจันทร์พราย    ประดับสายพิรุณกาล

จะคล้ายดั่งพระพรมมนต์    สะกดดล ณ บนม่าน

พิรุณสาดตระกลการ    ก็เบิกบานและอิ่มใจ

จะเทพไท้ ฤา พรหมมินทร์    สลัดรินและรดใส่

จะขอกราบประณตให้    ณ ห้วงไกลวิมานเมือง

สถิตสาย นที ลง    ประดับส่งธุลีเบื้อง

มิขุ่นข้องและร้องเคือง    มนุษย์เมืองจะบูชา

ธ เทพแห่งพิรุณกาล    สลัดม่านประโลมฟ้า

ฤา เป็นเทพพระนาคา    จะเทวา ฤา องค์ใด

ก็ขอน้อมประณตกาล    ถวายท่านมิหวั่นไหว

กวีน้อยประดอยไป    ประดิษฐ์ไว้ประยาตฉันท์