ผ่านราตรี..ที่ทรมาณ

ท่วงทำนองแห่งความเหงา

กระซิบเบาเบาผ่านมาที่นี่

ดอกไม้ดอกหนึ่งซึมซับได้ดี

เพราะถึงจะไร้สีแต่ไม้ดอกนี้ไม่ไร้ใจ

ยังคงอยู่กับคืนวันเก่าเก่า

จับมือเคียงข้างลมเบาอย่างหวั่นไหว

มองสายน้ำทอดยาวอย่างเข้าใจ

และซึมซับทุกกลิ่นไอใส่กวี

ก้าวผ่านคืนวันอันเหว่ว้า

เคียงข้างอยู่คู่จันทรายามฟ้าเปลี่ยนสี

ขอขอบคุณทุกสรรพสิ่งอันแสนดี

ที่จับมือเคียงข้างทุกนาที ให้ดอกไม้ไร้สี ก้าวผ่านราตรีที่ทรมาณ